Bibliografia stosowana od czasów najdawniejszych, jest pośrednikiem w komunikacji naukowej, narzędziem pierwszego kontaktu z treścią.

Potrzebę opracowania i wydania spisu literatury odnoszącej się do terenu Tatr i ich najbliższego otoczenia badacze Karpat dostrzegali już w drugiej połowie XIX wieku. Jeden z pierwszych spisów literatury o tematyce tatrzańskiej (40 pozycji) zamieścił w swym Przewodniku w wycieczkach na Babią Górę, do Tatr i Pienin Eugeniusz Janota (Kraków 1860). On też gromadził materiały do bibliografii tatrzańskiej przejęte później przez Bronisława Gustawicza, które zaginęły po jego śmierci.

W latach 30. XX wieku materiały materiały bibliograficzne dotyczące wybranych zagadnień związanych z nazewnictwem tatrzańskim, taternictwem i turystyką zaczął gromadzić w formie kartoteki Witold Henryk Paryski. Zebrane materiały wykorzystywał w publikacjach, które ukazały się od 1933 roku, najpierw w Taterniku, a później także innych czasopismach.

Na początku lat 50. W. H. Paryski zintensyfikował prace nad bibliografią tatrzańską. Opracował jej projekt, zorganizował zespół autorski, a także uzyskał subwencję Polskiej Akademii Nauk na realizację zadania. Prace nad bibliografią tatrzańską zostały włączone do planu prac Zakładu Ochrony Przyrody PAN w Krakowie. W sierpniu 1951 roku w Zakopanem powstał zespół do opracowania bibliografii tatrzańskiej w składzie: Witold Henryk Paryski (kierownik), dr Zofia Radwańska-Paryska, Jan G. H. Pawlikowski i dyr. Juliusz Zborowski. Informacja o tym wydarzeniu ukazała się w 21 roczniku Wierchów za rok 1952 (W. H. P., Bibliografia tatrzańska., s. 233-234).

13 sierpnia 1951 roku zespół ds. bibliografii tatrzańskiej ustalił zasady jej opracowania zapisane w odrębnym protokole. Dokument ten zachował się w zbiorach W. H. Paryskiego (Teka 3: Bibliografia tatrzańska - różne). Należy zwrócić uwagę, że opracowanie takiego dokumentu było wówczas niezbędne, ponieważ nie obowiązywały jeszcze żadne ogólne zasady sporządzania opisów bibliograficznych książek, czasopism itp.

Bibliografia tatrzańska początkowo miała obejmować wyłącznie obszar Tatr po obu stronach granicy polsko-czechosłowackiej i zawierać jedynie literaturę przyrodniczą - naukową i popularno naukową. W trakcie prac okazało się, że należy poszerzyć zarówno obszar, jak i tematykę opracowania. O zmianach tych świadczą nie tylko zachowane dokumenty, ale przede wszystkim zachowane karty z opisami bibliograficznymi. Przeglądając cały zachowany zbiór kart bibliografii tatrzańskiej spostrzegamy różnice w sposobie ich opracowania (formy zapisu), oraz zmieniające się rozmaite oznaczenia. Wynika to z faktu, że koncepcja Bibliografii tatrzańskiej z czasem uległa dosyć daleko idącym zmianom.

W czasie prac nad bibliografia W. H. Paryski zainteresował realizowanym projektem wielu naukowców, instytucję oraz osoby prywatne w Polsce, na Słowacji i na Węgrzech, którzy dostarczali spisy swoich publikacji, materiały do opracowania, a nawet swoje kartoteki bibliograficzne. M.in. prof. Marian Gieysztor przekazał kartotekę karpackiej bibliografii zoologicznej, a dr Michał Orlicz kartotekę tatrzańskiej bibliografii klimatologicznej. Wiele materiałów do bibliografii (w tym węgierskich, rumuńskich i słowackich) przekazał Paryskiemu Jan Reychman, a także Ivan Bohuš. Zespół przeprowadził kwerendę zbiorów bibliotecznych w wielu muzeach na polskim i słowackim Podtatrzu, uzyskując wiele cennych materiałów bibliograficznych. Dzięki nim okazało się, że zasadna jest zmiana - poszerzenie zarówno tematyki przygotowywanej bibliografii, jak i poszerzenie jej zasięgu na całe Podtatrze.

Kartoteka przechowywana jest w szafach katalogowych o pojedynczych i podwójnych ciągach. Opisy bibliograficzne zajmują 52 skrzynie (w tym 11 podwójnych), zapisy indeksowe - 21 skrzyń podwójnych (stan wypełnienia skrzyń - różny). Zbiór ten jest przechowywany w magazynie Ośrodka Dokumentacji Tatrzańskiej i nie jest powszechnie dostępny.

Mając na uwadze zainteresowanie środowiska naukowego, osób związanych zawodowo z górami, ale również miłośników Tatr zbiorami pozostawionymi przez pp. Paryskich, Fundacja pragnie spełnić wolę ofiarodawcy i możliwie jak najszerzej udostępnić zgormadzone materiały. Dlatego też upowszechnienie w Internecie cyfrowej formy kartotek wydaje się najbardziej przyjaznym (optymalnym w zakresie jednostkowego kosztu udostępnienia, w aspekcie bezpieczeństwa i ochrony zasobu) sposobem udostępnienia zasobu.

Projekt realizowany jest w okresie 1.03-20.12 2015 r.

Projekt Digitalizacja fiszek z Bibliografią Tatr i Podtatrza Witolda Henryka Paryskiego jest finansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Tatrzańskiego Parku Narodowego.